Przejdź do głównej zawartości

Z nożem na strzelaninę

Nasze, tak zwane, elity zachowują się tak, że na myśl o kolejnej manifestacji  w obronie sądów czuję zażenowanie.  Szanowne grono profesorów i doktorów, czy to prawa czy inny dziedzin nie ma pojęcia jak zachować wobec aparatczyka TVPiS walącego cepem propagandy czy chamskiego posła/posłanki.  No i kończą jak kolesie z nożami na strzelaninie.  Rozumiem, że system edukacji słabo do tego przygotowuje, ale przecież macie kasę (opozycjo - partyjną) i możecie sobie zafundować trening z jakimiś specami.  W Polsce tylko liderzy przed debatami TV ćwiczą z dziennikarzami lub psychologami.  Nie wiem jak to się robi w USA czy UK, choć na pewno są grube książki analizujące kampanie, ale zejdźmy wiele szczebli niżej. 

Pamiętałem, że podczas własnego szkolenia snajperskiego miałem takich instruktorów, którzy potrafili uczyć, i takich, którzy tego nie umieli. Postanowiłem, że ja będę jednym z tych, którzy potrafią, dlatego przeszedłem czterotygodniowy kurs na instruktora organizowany przy Thirty-Second Street nad Zatoką San Diego. Żadne pochwały nie oddadzą należytej sprawiedliwości temu szkoleniu. Doświadczenie tych paru tygodni ogromnie wpłynęło na wszystkie moje późniejsze publiczne wystąpienia i sposób, w jaki uczyłem. Kazano nam stawać przed całą grupą i filmowano prowadzone przez nas wykłady, po czym odtwarzano nam te nagrania. Nic nie może się równać z doświadczeniem, jakim jest obserwowanie samego siebie jako wykładowcy. Każdy z nas po kolei siadał i wgapiał się w ekran, wsłuchując się w swoje „yyy”, „eee” i „jak by to powiedzieć”, powtarzane dziesięć, dwanaście, piętnaście razy na minutę. To było straszne. Jeśli nigdy czegoś takiego nie robiliście, bardzo wam to polecam – a jeśli ktoś z was ma zamiar uczyć innych albo zajmować jakiekolwiek kierownicze stanowisko, to koniecznie musi zrobić sobie takie nagranie i je później obejrzeć. Niektórzy patrzyli z przerażeniem, jak w środku zdania zaczynają przeklinać, jak mówią rzeczy, o których mogliby przysiąc, że nigdy ich nie powiedzieli – dopóki nie dostali twardego dowodu. Doznaliśmy prawdziwego wstrząsu. To było żenujące doświadczenie – albo byłoby, gdyby instruktorzy na tym poprzestali i ciągle nam to wypominali. Ale oni mieli zadanie do wykonania – więc poszli dalej. Policzyli wszystkie „yyy”, „eee” i inne takie, wszystkie „kurwa”, „w dupę” i „cholera”, po czym kazali nam powtórzyć ćwiczenie. Potrafili wyperswadować nam wszystkie nasze tiki werbalne. Nauczyli nas, jak mamy realizować program nauczania, jak zorganizować nauczaną grupę, jak oceniać postępy poszczególnych kursantów i pozytywnie wspomagać słabszych, by doganiali resztę grupy. Uczyli nas, że nie ma nic złego w tym, by na chwilę przerwać wykład i zebrać myśli, nie wypełniając chwil ciszy żadnymi „eee”. Uczyli, jak uzyskiwać odpowiedzi od kursantów bez zasypywania ich gradem pytań czy wiercenia im dziury w brzuchu do tego stopnia, że będą się czuli zażenowani lub skrępowani; jak zachęcać ich samych do stawiania pytań i jak sprawić, by zaczęli myśleć, tak by chłonęli to, czego ich uczymy, zamiast tylko powtarzać jak papugi. Uczyli nas uczyć. W zakresie praktycznych umiejętności życiowych był to jeden z najlepszych kursów, jakie kiedykolwiek przeszedłem.

John David Mann, Brandon Webb. Czerwony krąg. Historia snajpera Navy SEALs i trenera najskuteczniejszych strzelców amerykańskich sił zbrojnych (Kindle Locations 5894-5908). Wydawnictwo Znak. Kindle Edition.
Pewnie teraz układacie długą listę wykładowców, którzy powinni ten kurs zaliczyć.  Armia USA, uważa, że nauka rozwalania komuś łba z odległości kilkuset metrów pójdzie lepiej, jeśli instruktor nie będzie małpował szkolenia z "Full Metal Jacket". Dlaczego uczelnie szkoląc lekarzy, inżynierów czy prawników nie przykładają do tego takiej wagi? Owszem, trochę to kosztuje, ale nie aż tyle. 

A co dalej, po opuszczeniu murów uczelni i doktoracie? Debaty, wizyta w radiu, wystąpienie publiczne i gdy rozmówca nieprzychylny to klops.  Wróćmy do mundurowych. 

Aby przygotować McChrystala na konfrontację z dziennikarzami, sztabowcy zaczęli podrzucać mu pytania, które mogły paść podczas dyskusji.
...
Eksperci mają szukać problemów i bez trudu je znajdują. Objeżdżają cały kraj: Kabul, Chost, Kandahar. Oficerowie wywiadu składają im sprawozdania. Opowiadają o radzie talibskich przywódców, zwanej szura, ukrywającej się w mieście Kweta w Pakistanie. Pokazują w PowerPoincie slajdy ze zdjęciami najważniejszych talibskich liderów i z dużą pewnością siebie prezentują schemat organizacyjny siatki buntowników. Ale eksperci oczekują innych odpowiedzi. Podczas jednego ze spotkań Exum magluje składających sprawozdanie: kto kontroluje na tym obszarze dostęp do wody? Którzy z lokalnych przywódców mają największe wpływy? W jaki sposób są powiązani z buntownikami?
...
McChrystal przygotowuje się do konfrontacji z Kongresem. Pułkownik Richard Gross, adwokat McChrystala, odgrywa rolę życzliwego senatora z Południa, Mike Flynn zaś wciela się w zadającego niewygodne pytania liberała.
...

W jaki sposób uporać się ze sprawą Tillmana? Pat Tillman zginął w wyniku bratobójczego ostrzału w kwietniu 2004 roku w Afganistanie. McChrystal wiedział o tym niemal od samego początku, ale mimo to brnął w kłamstwo i podpisał fałszywą rekomendację do odznaczenia Tillmana Srebrną Gwiazdą. Pada w niej sugestia, że został on zabity przez wroga. Tydzień później McChrystal przekazał swym przełożonym notatkę, w której wyraźnie ostrzegał, że prezydent Bush nie powinien wspominać o przyczynach śmierci Tillmana. „Jeśli okoliczności śmierci kaprala Tillmana wyjdą na jaw”, pisał, może to postawić prezydenta „w kłopotliwym położeniu” 11. McChrystal, który miał olbrzymie doświadczenie ze służby w siłach specjalnych, zdołał uniknąć większości pytań o rolę, jaką odegrał w tej aferze. Armia zbadała sprawę, ale generał – choć zajmował wówczas stanowisko dowódcy – nie otrzymał żadnej reprymendy. Kiedy upubliczniono raport armii, nazwisko McChrystala zostało w nim zamazane. Nie zgodził się on również na udzielenie jakichkolwiek wyjaśnień rodzinie Pata Tillmana. Ale podczas przesłuchań w Kongresie nie będzie już mógł uchylać się od odpowiedzi. Duncan i reszta ekipy naradzają się: być może tym razem McChrystal będzie jednak musiał przeprosić."
...
Ma również przygotowaną odpowiedź na pytanie o sprawę Tillmana. „Zawiedliśmy jego rodzinę – oznajmia pięć lat po śmierci kaprala. – Przepraszam za to”

Michael Hastings. Wszyscy ludzie generała

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Prorok jaki, czy co?

Prof. Płatek wydobyła na światło dzienne protokół pewnego spotkania. Spotkali się przedstawiciele rządu RP z przedstawicielami teokratycznej monarchii elekcyjnej. Dla niepoznaki uchodzą oni za polskich biskupów, ale arcybiskup Wesołowski też wydawał się rodakiem a potem się okazał Watykańczykiem , więc nigdy nic nie wiadomo. Niedługo czekaliśmy na skutki konkordatu, owego niepoczytalnego konkordatu, dającego biskupom przywileje, jakich nie mieli w Polsce nawet w średniowieczu, konkordatu, który czyni z nich wyłącznie przedstawicieli Rzymu, luźnie związanych z naszym społeczeństwem, czujących się ponad naszym prawem. Wśród zebranych był słynny  hodowca świętych Danieli biskup Głódź, znany z mianowania skazanego prawomocnym wyrokiem, za  upijanie i wykorzystywanie seksualne nastolatki , księdza Kanonikiem Kapituły Kolegiackiej . Był też ks. dr. Józef Kloch, który uważa, że policzenie ofiar pedofilii w polskim kościele zaszkodzi poszkodowanym (a ja naiwnie myślałem, że zaszkodzi

Zajdel wieszczem

— Słyszałaś, co zrobił ten facet z nadzoru gospodarki leśnej? — mówił chichocąc jeden z mężczyzn siedzących w pobliżu, do młodej dziewczyny zajadającej krem z owocami. — Mówią, że zwariował. — No, pewnie! Ale to nie wszystko! Posłuchaj! Jestem dziś u naczelnika nadzoru gospodarki terenowej, a tu wpada ktoś z patrolu powietrznego i krzyczy: „Szefie! Ten kretyn od maszyn wyrębowych chyba oszalał!” Naczelnik na to: „Nie kretyn, przede wszystkim, bo ma siedemnastokąt, a ty tylko sześciokąt, i nie tobie go oceniać!” Na to tamten z patrolu: „Ależ szefie, on tak zaprogramował maszyny wycinające drzewa w Puszczy Zachodniej, że zamiast ściąć odpowiednie kwadraty, poszły po całym obszarze i powaliły drzewa po liniach tworzących wielki napis, widoczny z powietrza”. Tu naczelnika ruszyło. Zerwał się zza biurka i wrzasnął: „Co? Co on napisał?” A tamten mu na to, że napis brzmi... Tu opowiadający schylił się do ucha dziewczyny i głośnym szeptem powiedział: — ...„pocałujcie nas w dupę!” Dziewc

Chingersa łatwiej zrozumieć.

  Nasz kraj to coś z powieści Pielewina lub Dołęgi-Mostowicza, ale to już trzecia notka, gdzie przybywa "Bill, Bohater Galaktyki". Pierwsza była tu , a druga tam .  Kolej na trzecią    "- Czy chce pan marnować nasz czas swoim wystąpieniem, kapitanie? - zapytał przewodniczący, spoglądając na O’Briena. - Tylko kilka słów, jeśli Wysoki Sąd pozwoli ... Wśród miejsc dla publiczności powstało nagłe zamieszanie, którego przyczyną okazała się opatulona szalem, ubrana w łachmany kobieta. Przyciskając do piersi zawinięty w koc tłumoczek przedarła się do sędziowskiego stołu. - Szlachetni panowie - załkała - nie zabierajta mi Billa, światełka mojego! - Co dnia chciał wracać na służbę, ale ja chorzała, małe płakało i ja błagała go na wszystko, coby został ... - Zabierzcie ją stąd! - młotek huknął w prezydialny stół. - ... i został, zaklinał się, że tylko jeszcze jeden dzień, ale wiedział, że jak odejdzie, to pomrzemy z głodu ... Głos kobiety ścichł za żywym murem umundurowanych żanda